Niedługo po tym, jak zrealizowałem swój plan, zadzwoniłem do mojego brata Nicka. Mój telefon miał na celu jedynie skontaktowanie się z nim i opowiedzenie mu o firmie, którą założyłem. W moim życiu zawsze działo się dużo – on to już znał.
Reakcja Nicka na moją wiadomość zaskoczyła mnie, ponieważ stał się bardzo poważny i poprosił mnie, abym chwilę poczekał. Usłyszałem, jak wstał i zamknął drzwi do swojego biura. Kiedy wrócił do telefonu, powiedział po prostu: "Chcę dołączyć."
Każdemu, kto znał nas, Vica i Nicka, od dzieciństwa, trudno byłoby sobie wyobrazić, że będziemy współpracować. Był to przecież ten sam brat, który mógł mnie podnieść jedną ręką (gdy byliśmy dziećmi) i który regularnie dręczył mnie groźbą, że rzuci mi pająki na głowę.
Nie byłem pewien, co mu powiedzieć. Mój brat i ja mieliśmy solidną, dorosłą relację, ale od ukończenia studiów poszliśmy bardzo różnymi ścieżkami. Dobrze się dogadywaliśmy, ale nie wiedziałem, jak to będzie, gdy będziemy razem pracować. Po przemyśleniu jednak wiedziałem, że nie ma nikogo, komu mógłbym bardziej zaufać, że mnie wesprze, jeśli sprawy pójdą nie tak.